Biryandan elime geçecek dosyayı beklerken,bir yandanda karanlık bir odada volta atıyordum... Birdaha asla inglizlerle çalışmayacaktım,bu kesin olan birşeydi...İkidebir parmaklarımla saçımı düzeltip dururken yaklaşık yarım saattir burada beklediğimi anladım.Çok pahalıya patlasada bu bilgi hayatımı kurtarmaya yetecekti...Elimde olmadan çebimdeki zarfı tekrar çıkartıp neredeyse onuncu kez parayı saydım.Tek kuruş eksiği yoktu.Cebime koyup odayı incelemeye başladım...Duvarın dibinden ilerleyen bir fareyi görünce aldırmamaya çalıştım ama küçük ayak seslerini duyunca kendimi tutamadım...
-Ah,lanet olsun!...
diye yüksek sesle hayıflanırken kapı açıldı.İlk başta dışarıdaki ışık gözümü aldığından içeri gelenin kim olduğuna bakamamıştım,ama kapı kapatılınca bana istediğimi verecek olan adam olduğunu elindeki dosyadan anlamıştım...Hafifçe sırıtarak ayağa kalkarak adamın elini sıktım.Böyle adamlara güven olmayacağını biliyordum ama tedbiri elimden bırakmayada niyetim yoktu...İşlerin ters gitme olasılığıda vardı.Eğer öyle birşey olursa;ya topuklayacaktım,yada topuğuma sıkacaklardı...Adamın elini hala sıktığımın farkına varınca adam buz gibi bir ifadeyle suratıma bakıyordu...Ciddiyeti bozmamak adına sustum, boş konuşmamam gerektiğini biliyordum....Bu dosyayı alıp içindeki bilgileri satacaktım,daha sonar kendime deniz kıyısında bir ev alıp bu işten elimi eteğimi çekicektim...Adamım buz gibi bakışlarından tırmıştım,farkında olmadan elimi Glock'uma götürdüğümü farkettim.Daha sonra kendimi toparlayarak;
-Paranın tamamı yanımda...
dedim.Sesimin titrememesine özen gösteriyordum.Adam derin bir nefes aldı ve;
-Kendim saymadan size dosyayı veremem...Emirlere karşı gelmeyiniz lütfen...
dedi sert bir şekilde.Eğer itiraz edersem kolumun omzumdan çıkacağını biliyordum, o yüzden zarfı uzattım.Adam parayı çıkartırken yüzüme bakıyordu.Parayı saymaya başladı.Artık sabırsızlanıyordum.Harika bir hayata başlamama çok az zaman kalmıştı...Artık bu işlerle değil,kendi bahçemle ilgilenecektim...Cole ile mutlu bir hayata başlayacak,ona asla eski işimden bahsetmeme gerek kalmayacaktı...Adamın saydığı paralara bakarken daldım,o sırada ensemde 22 kalibelik bir silahın soğukluğunu hissedince irkildim.Uzun ceketimin kapattığı Glock'uma uzandım.Adam birden yerinden kalkıp bir eliyle ağzımı kapattı ve diğer eliylede Glock'uma uzanan kolumu tuttu.
-Sakin ol...
dedi bana.Hah!Sanki ağzı kapatılan ve ensesine 22 kalibrelik dayanan oydu...Hala bağırmaya çalışırken diğer elimle adamın elini ağzımdan çekerek kolunu çevirdim ve kendime siper ederek diğer adamın hareketsiz kalmasını sağladım.Hırsla gülümseyip hızla nefes alırken psikopatça bir gülümseme yerleşmişti yüzüme...Adam cebine uzanıp kendi Heckler&koch unu çıkarmadan elini sıkıca kavrayarak kulağına yaklaşarak tısladım...
-Bana istediğimi ver...
Adam masanın üstündeki dosyaya yavaşça uzandı ve dosyayı tuttuğu elini omzunun üstünden arkaya,bana doğru uzattı.Dosyayı kaptığım gibi onu bırakmamı bekliyordu,ama anca eğitimsiz bir salak böyle birşeyi yapabilirdi.Dosyayı dürüp ceketimin cebine düzgün bir şekilde koyup asla düşmeyeceğine emin olarak Glock'umu çıkarttığım gibi adamın şakağına dayadım.Hala hırsla solumaya devam ediyordum...
-Adın ne?
-Bak,bundan sana...
-Adını söyle!
-Mark!...Tamam mı?Adım bu işte!...Mutlu musun?
-Pekala Mark,beni güvenlice neden aşağıya indirip yolcu etmiyorsun?Tek başıma inmem güvenli olmaz...Biliyorsun,burası ıssız bi yer...Beni tek başıma bırakamazsın...
diyerek ilerlerken diğer adamın olduğu tarafa doğru siper ettim önümdeki adamı.Adamın kafasıyla işaret ettiğini anlıyordum,ikide bir glock'a kafası çarpıyordu.Kapıdan çıkarken diğer adama döndüm ve;
-Hoşçakal...Ah,adın neydi?Neyse,birdaha kullanamayacağın bir şeye gerek yok,değil mi?Peki şuna ne dersin?Hoşçakal,sersem!
diyerek iki el ateş ettikten sonra adam yere yığıldı.Mark tam bağıracakken ağzını kapattım...
-Şşş şşş şşşş şşş...Ah,Mark...Lütfen emirlere karşı gelme...
diyerek adamı taklit ettim.Sesi duyunca birkaç kişi daha geldi,ama Mark'ı rehin olarak almak iyi fikirdi...Hiçbirşey yapamadılar...Çıkışa ilerlerken;
-Gelen olmasın!Yoksa sevgili Mark'ınız ölür...
Adamlar şaşkın şaşkın birbirilerine bakarlarken haklı olduğumu anladım.Önümdeki adam boncuk boncuk terlemeye başlamıştı.Sırıtarak önümdeki mark'la ilerledim.Binanın çıkışı kapkaranlıktı.Otoparka yöneldim.Orası daha ıssızdı.Artık korkmama gerek yoktu,bulaşanı vursam pek birşey değişmeyecekti,bugün birini vurmuştum zaten,herzamanki tutumunu geçmişti,bir kenara atmıştım...Bunu Cole için yapıyordum...Cole ve kendim için...Mutlu bir yaşam için...Önümde kendini siper ettiği adam stesnaz dandı,buna şüphe yoktu...Onu birkere daha görmüştüm,eğitimdeydi;ben ise izliyordum...İlerde nasıl olacağımız öğretiliyordu...Böyle zorluklardan geçecektik...Ama bana örnek gösterilen adam şimdi benim siperimdi...Otopark çıkışında Mark'ı bıraktım...
-Buraya kadar Mark...Yardımın için sağol...Ama bu utançla içeri gitmene izin vermeyeceğim...Daha fazla rezil olamayacaksın,kendini düşüremeyeceksin...Dahası,benim ismimi lekeleyemeyeceksin...Evet,cidden buraya kadarmış...
Diyerek yere doğru bakan Glock'u beynine alnına dayayarak bir el ateş ettim.Adam yere yığılırken ona baktım...O bir spetsnaz olmayı haketmiyordu.Ayağımla dürterek hala hayatta olup olmadığını kontrol etttim.Adamın gözleri açıktı.Cebinden demin verdiği parayı ve cüzdanını çıkardım.O sırada motorsikletinin anahtarını farkettim.Onuda alarak cüzdanını karıştırdım.Tüm kredi kartlarını ve parasını yokladıktan sonra sürücü ehliyetine baktım.Sonra Mark'a tekrar döndüm ve sırıtarak zaten ölmüş olan adama;
-Ah pardon,Mr. Spencer...Mike Spencer...Mark değil...
diyerek sırıttım adamın gözlerini iki parmağımla kapatıp ehliyetini bir eline tutuşturdum.cebindeki Heckler&koch u aldım ve motorsiklete doğru koştum.Kaskı takarken bunun son zaferim olduğunu düşündüm...Adamlar Mike'ın cesedini bulurken,ben uzakta bir yerde yeniden hayata başlayacaktım...Gerçek dünyanın adalet anlayışının kuklalarıydık biz...Ve bu anlayış değişmeyecekti...En büyük düşmanı olan saflığı ve temizliği yok etmeden durmayacaktı...Yine bir can almıştı...Ama bu umrunda değildi, asıl umrunda olması gereken ben miydim?Artık ebnimde umurumda değildi...Gazı kökleyerek oradan ayrılırken arkamda bıraktığım tiz çığlıkları umursamamayı çoktan öğrendiğimi hatırladım...
C.tesi Eyl. 12, 2009 9:19 pm
