My Bounto House|Lal Mirch

Kapıyı açtı ve içeri girdik."Burası kendi evinmiş farzet.İstediğini yapabilirsin.Bana hiçbir şey sorman gerekmez"dedi.Bu eve kanım isınmıştı.Büyük bir ihtimal burada daha önce yasadıgımdan olacak biraz rahattım.Peki şimdi ne olacaktı.Burada mı yaşıyacaktım_?_.Geri kalan hayatıma daha önce hiç birşey olmamış gibi devam mı edecektim_?_.Buarada kalmak istiyordum ama herşey normalmiş edasıyla davranamazdım.

Ona uzun süre baktım.Sarı saçları,mavi gözleri ve o beyaz yüzüyle hala aynıydı.1 hafta önce ölümünün yasını tutuyordum ancak onun şimdi karşımda gözlerimin önünde olduğunu biliyordum.Hiçbirşey demedim.Sadece onu inceliyordum.Bir süre ona baktıktan sonra kısık bir sesle "Bana neler olduğunu anlatmak istermisin?" dedim.Onun başına birşeyler geldiyse bile bunu anlatmak isteyeceğini düşünmüştüm.Bir süre sonra ses gelmeyince "Anlatmak zorunda değilsin" dedim telaşla.Hala ona bakıyordum.Ona baktıkça kalbim daha hızlı çarpıyordu.Sanki bu aşk dünyada hiçbir zaman olamayacakmış gibi.Bir daha kimse bu şekilde sevemeyecekmiş gibi...

"Bana neler olduğunu anlatmak istermisin?" demişti.Ben ondan birşeyler söylemesini beklerken,Onun bana böyle bir soru sorması beni gerçekten şaşırtmıstı.Ben kafamdakileri toparlamaya çalışırken "Anlatmak zorunda değilsin" demesi dahada kafamı karıştırmıştı.Öncelikle bir yere oturmalıydım.Kanepeye dogru yöneldim ve anlatmaya başladım.
"Şey... Benim en son hatırladıgım şey bir odada yataga bağlı oldugum.Bir hastaneydi sanırım ama quincy olduklarını ama barışçıl oldugunu söyleyen bir doktor tarafından bakıldıgımı biliyorum.Ben iyileşene kadar saklamıştı beni.Ardından beni ormana yolladı.Bir matara verdi benim oldugunu söyledi ve kuklam olabilecegini söyledi.Ardından da seninle karşılaştım.Geri kalanını biliyorsun.

"Şey... Benim en son hatırladıgım şey bir odada yataga bağlı oldugum.Bir hastaneydi sanırım ama quincy olduklarını ama barışçıl oldugunu söyleyen bir doktor tarafından bakıldıgımı biliyorum.Ben iyileşene kadar saklamıştı beni.Ardından beni ormana yolladı.Bir matara verdi benim oldugunu söyledi ve kuklam olabilecegini söyledi.Ardından da seninle karşılaştım.Geri kalanını biliyorsun."
Bu sözler benim düşündüğüm olaylara uygundu.Kısık bir sesle "Evet.Senin kuklan bir suydu ama matara değil" dedim gülerek.Sonra konuşmaya devam ettim"Geçmişinde bir askerdin.Hatta bu geçmiş 1 hafta öncesine dayalı.Ardından ben senin öldüğün haberini aldım.Ancak ölmemişsin" dedim

"Evet.Senin kuklan bir suydu ama matara değil.Geçmişinde bir askerdin.Hatta bu geçmiş 1 hafta öncesine dayalı.Ardından ben senin öldüğün haberini aldım.Ancak ölmemişsin" dedi kız gülümseyerek.Gülmesine ragmen yinede bir ciddiyet vardi aramızda.Kukla olayını çözmem gerekiyordu.Elimdeki mataraya baktım."Şimdi bu suyu kontrol edebilimiyim _?_"diye sordum ve ekledim "Öyle olsa bile bunu nasıl yapabilirim_?_"

"Öyle olsa bile bunu nasıl yapabilirim_?_"
Ona açılarcasına "Onu ancak sen bulanilirsin.Eskiden bunu yapabiliyordun.Bu kuklanla senin aranda birşey.Kuklanın sesine kulak vermelisin.Benim kuklam çok konuşuyor.Bu yüzden sesine kulak vermemek mümkün değil" dedim ve ayağa kalkarak mutfağa geçtim.Kahve makinası hala duruyordu.Çalışıp çalışmadığından bile emin değildim.Ancak fişe taktığımda çalıştığını anlamıştım.Hafifçe gülümseyerek kahveyi bardaklara doldurarak iki fincanıda içeri getirdim.Birini Colonello'ya uzattım.Kısık bir sesle "Buradan başka biryerde barınamazsın.Biz Bountoları hiçbir yerde istemiyorlar.Ruh Cemiyeti bizi yoketmek istiyor.Ancak sen bu konuda fazla düşünmemelisin.Seni bulduğuma şükrediyorum.Ya böyle savunmasız bir halde Ruh Cemiyetinin eline geçseydin?" dedim.Amacım onu korkutmak değildi

"Ya böyle savunmasız bir halde Ruh Cemiyetinin eline geçseydin?" diyerek lafını bitirdi Lal.Bu ruh cemiyetri neydi bilmiyorum ama eline geçmemem gereken 2. bir sey ortaya cımıstı.Benim aklımda quicy sorusu halen vardı.Kahveye bakıyordum.Kahveyi izlemeye devam ederken aklıma kuklam geldi.Su benim kuklamsa kahveden suyu ayırabilirdim.Su ile iletişime geçmem gerekiyordu ama nasıl yapacagımı bilmiyordum.İşin kötü yanı Lal'da bilmiyordu.Hayal ediyordum.Suyun sagda kahvenin solda oldugunu hayal ediyordum.Birden fincandaki kahve ve su oynamayave ayrılmaya başaldı.Birden heyecanlandım ve fincanı bıraktım.Fincan yere düşmüştü ve yer berbat olmuştu.Panikle"Ö...Özür dilerim.Gerçekten istemeden oldu ama galiba kuklamla iletişime geçtim.Nasıl oldu bilmiyorum ama başardım galiba"dedim şaşkın bir okadar mutlulukla.

Lal da sevincime ortak olmuştu.Buna gerçekten sevindim.Şimdi ise elimden tutuyordu.Bu benim ihya olduğum andı.Ben daha uzun sürecegini düşünürken o birden "Toplamana gerek yok ben hemen toplarım"diyerek elini çekti.Ne olduğunu anlamadım.Mutfaga gitti ve bir bezle geri döndü.O yeri siliyordu ve ben onu izliyordum.O'nu gerçekten sevidigimi hissediyordum.Herşeyden önce onu tanıyordum.Aklımdaki fotograflar gittikçe artıyordu.O'nun hareketleri,çekimserligi,sanki birşeyler demek isteyipte kendini tutmuş konuşmaları.Ne de olsa biz askerdik.Bir hiyerarşiye tabiidik.Bunun getirdigi yasaklar vardı.O'da bunlara uyuyordu.Biliyordum...

Ben bunları düşünürken adeta dünyadan kopmuştum.Aklımda düşünceler uçusuyordu.Aklım dahada derinleşirken aniden gerçek dünyaya geri döndüm.Dönmemin nedeni kırdıgım fincandı.Lal onları toplarken parmagını kesmişti.O öylece durup parmagını izlerken kanlar yere damlıyordu.Her damlada gögsüm sıkısyordu.Lal ile aynı seviyeye gemek için eğildim.Bu sefer ben onun elini tutuyordum.Bir an göz göze geldik ve yüzündeki yarayı gördüm.O yarayı nasıl almıştı diye düşünürken birden tüm o savaş sahneleri gözlerimin önüne geldi.Şimdi ise herşeyi hatırlıyordum.Bizler bountoyduk.Sonsuz gençlik araştırmasının defoluları olarak gördüklerinden run cemiyeti bize soykırım uyguluyorlardı.Bunun yanında quincylerle de savaşıyorduk.Bu savaşlar sürerken gitgide zayıflamaya başlamıştık ve zayıf bir anımızda ani bir saldırıdan sonra Lal yüzünde ki bu yarayı almıştı ve ben ise daha büyük yaralar içindeydim.Rütbeli bir asker oalrak savaşı bırakmazdım.Bu benim onurumu zedelerdi.Dahada ilerledim ama sonu yoktu.Savaşırken birligimden koptugumu fark ettim.Git gide yaralarım ciddileşiyordu.Bir bounto olabilirdim ama benide öldürmenin yollari vardı.Bir yolunu bulup izimi kaybettirdim.Bir Köye attım kendimi.Quincy köyü olmasına ragmen sanşlıydım ki barışcıl bir doktara denk gelmiştim.Ve Lal,sevidigim karşımdaydı.

"Hatırladım Lal herşeyi hatırladım.Seni Bountoları,Quincyleri bu evi herşeyi hatırladım.Ve..."derken kestim."Ve seni sevdigimi de hatırladım"diyemezdim.Koşullar buna izin vermiyordu.Hafızamı kaybetmiş olsamda yinede ona aynı hisleri beslemiştim.İçimde saklı tuttugum aşk'ın nekadar büyük oldugunu hissettirdi bana.Hafızamı kaybetmiş ve herkes beni ölü biliyorken bunu söyleyebilirmiydim bilmiyorum ama yinede kendimi tuttum.Egittigim vucudumun disiplini kendini halen muhafaza ediyordu.Tüm bunları haykırıp hayatımın geri kalanını ölü bilinen biri olarak geçirebilirdim ama bountoların durumu bana engel oluyordu.

"Hatırladım Lal herşeyi hatırladım.Seni Bountoları,Quincyleri bu evi herşeyi hatırladım.Ve..."
Colonello burada duraksamıştı.Ben bu söylediklerine çok mutlu olmuştum ancak tek birşeyi merak ediyordum.Beni hatırlamıştı ancak beni hala seviyormuydu.Kalbim sanki göğsümü delip çıkacakmış gibi çarpıyordu.Elimi tutmuş gözlerimin içine bakıyordu.Onun mavi gözleri beni kendine hapsediyordu.Ancak ona "Seni seviyorum" diyemiyordum.O da bana bunu demezdi.Ancak onun hafızasını kaybetmeden önce beni sevdiğini biliyordum.Onun hafizasının yerine geldiğine çok mutluydum.Gözlerimden yaşlar süzülüyordu.Ancak bu üzüntü değil mutluluktandı.Hızla onun boynuna sarılarak "Colonello" diyebildim.Ne yaptığımı bilmiyordum.Belki de fazla mutluluktandı.Ancak bu yaptığımdan pişman olduğumu söyleyemezdim

Out:Vay be ne romantizmXD hehe

O'nu seviyor ve şuan bir birimize sarılıyorduk.İkimizde birbirimizi tam anlamıyla bulmanın sevincini yaşarken konumlarımız aklıma geldi ve hafızamı hiç kazanmasaydım diye içimden geçirdim.Bu sayede istedigim gibi onunla kalabilirdim.Dönüş yoktu artık.Irkıma ihanet edemezdim.

Birden ayrılma ihtiyacı hissettim ve bunun üzerine tekrar göz göze geldik.Yarasına bakıyordum."Bu nasıl oldu acaba"dedim kendi kendime."Yaran...Yaran bir bounto için ciddi gözükmüyor ama daha hızlı iyileşmesi için bir şeyler yapalım mı_?_" diye bir öneri sundum.Konuyu degiştirmek ve etraftaki havayı dagıtmak için güzel bir yöntemdi.Karşı gelecegini pek düşünmüyordum.Kalktım ve yavaş hareketlerle koltukta tekrar yerimi aldım.

Out:.....

"Yaran...Yaran bir bounto için ciddi gözükmüyor ama daha hızlı iyileşmesi için bir şeyler yapalım mı_?_"
Colonello sanki benden gözlerini kaçırıyordu.Benden utanıyor ve sürekli benden kaçıyor gibiydi.Belki de ben onun yeni fikirleri için yeterli değildim.Bu yüzden hafifçe birşey demeden ayağa kalkarak koltuğa oturdum.Biraz düşünceliydim.Kısık bir sesle "Umm...Gerek yok.Bu hafta düzelir kesin" dedim.Yüzümde biraz üzgün biraz mutlu bir ifade vardı.Sanki onun eskiden varolan canayakınlığı gitmiş gibiydi.Şimdi benden köşe bucak kaçıyordu.Hafifçe ayağa kalkarak zorla gülümsedim."Ben yemek hazırlamalıyım.Seninde yiyeceğini düşünüyorum" diyerek yavaşça mutfağa doğru gittim.Masanın üstünde duran tokalardan biriyle saçımı topladım.Yemeğe saç düşmesini istemezdim.Üstüme önlüğümü giyerek dolabı açtım.Çok fazla birşey yoktu ancak olanlardanda güzel yemekler yapılabilirdi.Kim benim kadar uzun yaşasaydı o kadar çok yemek öğrenirdi.Buzdolabındakileri çıkararak masanın üstüne koydum.Sebzeleri doğradım ve kaynar suya attım.Biraz tat vermesi için baharatlardan da eklemiştim.Yemeği yapmaya devam ediyordum.Arkam Colonello'ya dönüktü.Çünkü tezgah o taraftaydı.Onu göremiyordum.Üstümde askılı bir tişört ve kısa bir şort vardı.Hava pek sıcak sayılmazdı.Bu tarz kıyafetler giymeyi 1 hafta önce bırakmıştım.Çünkü bu tarz kıyafetler bedenimi ortaya çıkarıyordu.Ben ise beni Colonello'dan başka kimsenin görmesini istemiyordum

Bendeki çekimserligi hissetmişti lal.Sonunda oda koltuga geçmişti.Kesikleri kanamayı kesmiş.Yaraları kapanmaya yüz tutmuştu çoktan.Biraz düşünceliydi.Muhtemelen benim neden bu kadar soğuk oldugumu düşünüyordu.Onu seviyordum ve O O'nu sevdigimi biliyordu.Onun düşünceleri hakkında düşünürken.Birden kalktı ve kısık sesle "Ben yemek hazırlamalıyım.Seninde yiyeceğini düşünüyorum" dedi.Suratında yapmacık bir gülüş vardı.Yüzünde ki ifadeyi çözemiyordum.

Mutfaga dogru yavaşça yürüdü.Saçını buldugu bir toka ile topladı.Yemek yapmaya başladı.O'nu izliyordum.İzlerken düşünüyordum.O'nu çok seviyordum ama neden hep geri adım atıyordum.Sevdigim kadın karşımdaydı ve beni memnun etmek için tüm becerilerini kullanarak yemek yapıyordu.

Yıllarca yaşamadın getirdigi acıların yanında güzellikleride vardı.Bir beceriyi geliştirmek için sınırsız süreniz oluyordu.İbretliklerden çıkardıgınız fazlaca ders daha iyi adımlar atabilmenizi sağlıyordu.Tüm bunların yanında eger benim gibi diger yanınızı bulduysanız sonsuza dek yaşayabilirdiniz.

Aklıma bir kez daha düzen geldi.Düm düşüncelerim bir sis gibi dagılırken kendi kendime "NEDEN" dedim.Herşey bir yana onu seviyordum.Sonsuza kadar yaşama imkanım osla bile ona bunu söyleyemeden ölümün eşigine gelmiştim.Burda olmam gerçekten bir mucizeydi.Hayatımın ikinci bir mucizesi ise karşımdaydı.Benim için bir şeyler yapıyordu.

Artık ne dünya düzeni ne de o anki hiyerarşik konumum umrumda değildi.Ellerimle destek alarak ayaga kalktım.Yavaş ama saglam başarak ilerlemeye başladım.Bir bir sorumluluklarım gözümün önüne gelirken hepisne "UMRUMDA DEĞİL" diye bağırıyordum.O'nu dünyadaki herşeyden daha fazla umursarken başka şeyler için neden bunu yapamıyorum diye düşündüm.Yanına yaklaşmıştım ama O'nun beni fark ettigimden şüpheliydim.Kendini yemek yapmaya öylesine vermiştiki artık dünyayla iletişimi kesik bile diyebilirdim.

Yanına sokuldum ve kollarının altından ellerime sardım.Birden ani hareketimden irkildi ama sonra rahatladı ve kendini bana bıraktı.Boynundan öpmeye doğru eğilirken söylediğim 2 sihirli sözcük yüzünde şirin bir gülümseme oluşturdu.

"Seni seviyorum"
Yüzümde masum ve tatlı bir gülümseme oluşturmuştu.Ne diyeceğimi bilemiyordum.Onun sıcacık kolları belimdeydi.Dudaklarını boynumda hissediyordum.Onun böyle birşey yapacağını düşünmezdim.Onun hala benden kaçtığını düşünüyordum.

Hafifçe elimdeki yemek kaşığını bıraktım ve yemeğin altını kapadım.Yemek olmuştu.Zaten biraz soğuk yenmesi gerekiyordu.Hafifçe arkamı döndüm.Colonello'yla göz gözeydim.Sadece ona bakıyordum.Masmavi gözleri beni her zaman çok etkiliyordu.Hafifçe kollarımı uzatarak onu boynundan nazikçe tutarak kendime çektim.Bunu yaptığıma inanamıyordum.Onu hafifçe öpmüştüm.Bunu yapabileceğimi zannetmiyordum.Ancak onun yüzünde oluşan hafif gülümseme beni çok mutlu etmişti.Kırmızı gözlerimle ona bakıyordum.Onun beni sevdiğini biliyordum.Bana "Seni Seviyorum" deyişi öyle içtendi ki bir an cennetteyim sanmıştım.Hafifçe ona tekrar baktım.Onun o sarı saçları o kadar hoştu ki ona sarılırken saçlarına dokunmadan duramıyordum.O beyaz yüzü çok pürüzsüz ve güzeldi.O tamamen tanrının yarattığı en eşsiz varlık gibiydi.Hafifçe onu tekrar kendime çekerek öptüm.Onun dudakları o kadar sıcaktı ki...Anlatılası gibi değil...Onun kulağına hafifçe fısıldadım "Seni Seviyorum".Onun bu sözü duymasını o kadar çok istemiştim ki...O öldüğünde bu sözü söyleyemediğim için çok üzülmüştüm.Ancak şimdi o karşımdaydı.Ona bakmaktan kendimi alamıyordum

Elindekileri bırakıp ocagı sondürmesi beni biran korkutsada bu durumun onun tedbirligi oldugunu anladım.Çünkü bana dönüp boynumdan çekerek öpmüştü.Birbirimizi seviyorduk.Böyle sonsuza kadar kalabilirdik.Kırmızı gözleri beni kasıp kavuruyordu.Ardından bana seni seviyorum demesi beni göklere çıkarmıştı adeta.Hiç bu kadar mutlu oldugumu hatırlamıyordum.O'nu ilk kez gördügüm günkü gibi hissediyordum.O'nu ilk gördügümden beri seviyordum ve sevecektim.
Tüm bunlar sürerken bir anlıgına başım döndü.Dengemi sadece bir ayak hareketiyle düzelttim.Ama gözlerim karardı.Hiç istemesemde ayrıldım kollarından.Mutfaktakı bir sandalyeye attım kendimi.Yaşadıgım onca şeyden sonra hissetmemiştim ama yaklaşık 1 haftadır açtım.Midemden kramplar eşliginden gurultu geldiginde gözlerim faltaşı gibi açıldı.Neyseki yemek hazırdı.Normalde budurumda farklı tepkiler versekte bu sefer kahkahalarımıza engel olamadık....