Bu...İmkansız!

Lal Mirch bir anda gözlerini açtı.Sadece bir hışırtı duymuştu.Yerden 3 metre yüksekte,bir ağacın üstünde dinleniyordu.Aslında uyuyordu.Bu hayata çok alışmıştı.Zaten artık hayatının değerli olup olmadığını bile bilmiyordu.Sonuçta bir kaza eseri ortaya çıkan bozuk bir mal olarak görülüyordu Seireitei tarafından.İmha edilmesi gerekilen bozuk mal...
Hızlı bir hamleyle daldan aşağıya atladı ve ayağını sertçe yere basarak durdu.Gözlük olarak duran kuklasını hafifçe yukarı çekerek başının üstünde bıraktı ve etrafa bakındı.Kuklası hala konuşuyordu "Burası temiz.Zaten kim böyle bir ormana gelir ki?Burası tamamen ıssız".Lal Mirch kısık ve ciddi bir sesle "Çok konuşuyorsun X Burner" dedi ve X Burner konuşmayı kesti.Nedense Lal Mirch'in kendisine birşey yapmayacağını bildiği halde ondan korkuyor ve saygı duyuyor gibiydi.Ancak Lal Mirch'te kuklasının kendi iradesi olmasına saygı duyuyordu ama kendisinin sessizliğini bozmasını istemiyordu.Hafifçe başını kaldırarak gökyüzüne baktı ve su şırıltılarının geldiği yöne doğru yürümeye başladı.Hergün uyandığında asla unutamadığı tek kişiyi düşünüyordu "Colonello".Yürümeye devam ediyordu.Önünde küçük yuvarlak bir göl vardı ve gölün suyunu bir şelale sağlıyordu.Lal Mirch gölün yanına geldiğinde duraksayarak biraz gölü izledi ve üstündeki pelerinini çıkararak bir taşın üstüne koydu.X Burner'a "Dediğin gibi...Buraya kimse gelmez" dedi ve X Burner'ı gözünden çıkararak taşın kenarına koydu.Kısık bir sesle "Başına birşey gelmesin!" dedi emir verircesine.Lal Mirch üstünü çıkararak ayağını hafifçe suya soktu.Yavaşça suya giriyordu.Su o kadar temizdi ki içi görünüyordu.Neredeyse içme suyundan farksızdı.Bu farkı içinde bulunan taşlar sağlıyordu.Su biraz soğuktu bu yüzden suya tam olarak girmiyordu.Eline biraz su alarak saçlarını biraz ısladı ve duraksayarak gökyüzüne baktı.Güneş birazdan batmaya başlayacaktı.Bulutlar kırmızılaşmaya başlamıştı.Bu kadar güzel bir doğa ancak bu ormandan görülebilirdi.Hafifçe eğilerek saçlarını ıslatmaya devam etti.Nedenini bilmediği şekilde yüzündeki yaraya dokundu.Gözünden bir damla yaş döküldü.Kısık bir sesle "Colonello" diyordu.Sanki o her zaman yanındaydı.Onu hiç unutmuyordu.Zaten o Lal Mirch'in hayatındaki tek kişiydi.Bu yüzden onu kaybetmek Lal Mirch'in hayatını daha da yaşanmaz bir hale getirmişti.Lal Mirch sadece Colonello'yu düşündüğünde ağlardı.Ve bu o anlardan biriydi.

Beyaz boş bir oda,bir yatak ve yanındaki ayaklıga baglı bir serum...Gözlerimi açtığımda bir hastane odasındaydım kolumda bir bir serum baglıydı,kolum ise yattıgım yere.Olanlara bir anlam veremiyordum...Neden burdaydım... Ne yapıyordum burada...Dışarı baktım pencereden.Pek bir sey gözükmüyordu ama agaçların bollugundan sehir merkezi olmadıgını tahmin ediyordum.Hastanenin bahçesi olma ihtimalide geldi aklıma.Herşeyden önce niçin yatagıma baglamıslardı beni.Madem ki bu kadar tehlikeliydim niçin öldürmemişlerdi beni...

Tüm bunlar kafamda yanıt ararken kapı açıldı.Gözlerimi aniden kapadım.Ayaklarımın Uyuşmasından uzun zamandır yattıgımı tahmin ediyordum.Baygın rolünü sürdürdüm.Ayak seslerinden iki kişi oldugunu düşündügüm kişiler içeri girmiş.Yaşamımın devam etmesi için tedaviyi sürdürüyorlardı.Şimdi ise ayak seslerine kendileri eşlik ediyorlardı.

Hemşire Kadın:Efendim neden bunu yapıyoruz_?_
Doktor Erkek:Çünkü yaşaması için
H:Okadar yaraya ragmen halen yaşaması onun "Bounto" oldugunun ispatı degilmidir_?_
E:Yinede iyileşmesine yardım etmeliyiz.Zaten yakında kendine gelir.Hayati bir tehlike kalmadı.
H:Bizler "Quincy"iz.Bu onu bizim düşmanımız yapmaz mı_?_İyileştikten sonra ne yapmayı planlıyorsunuz_?_
E:Yeter artık...Bu şavaş anlamsız neden birbirimizi öldürmemiz gerekiyor.Kimse bunu bana açıklayamaz.Birilerinin ölümünü haklı çıkaracak hiç bir sebeb yoktur.Ne yapacagımızada sonra iyileştikten sonra düşünecegim.Şimdi gidebilirsiniz.

Kadın bundan sonra özür dileyerek odadan çıkmıştı.Bu konuşma aklımdaki soruları daha da arttırmıstı."Bounto".... "Quincy".... bu kelimeler aklımda yankılanıyordu ve her yankısında bir savaş sahnesi aklıma geliyordu.Kadın çıktıktan sonra doktor kendi tedavimi yapıyordu.

O'na güvenebilirmiydim bilmiyorum ama gözlerimi açtım.Doktor şaşırmıs ve paniklemişti.Perdeyi örttü ve kapıyı kapattı.Kapatmadan önce koridorda birileri varmı diyede kontrol etti."Doktor neler oluyor" dedim.Adam üstünden saşkınlıgını atamadan "Sessiz ol.Bizi duyarlarsa senin için hiç iyi olmaz "dedi.Sözünü bitirirken kendini toparlamıstı biraz olsun."Gitmelisin burası senin bulunacagın en kötü yerlerden biri "dedi."Bizler düşmanız ve sen bir düşman köyündesin buraya nerden ve niçin geldin kimse bilmiyor.Seni yaralı bir şekil hastanenin önünde buldum ve bu odaya getirdim burda oldugunu sadece 2 kişi biliyor ben ve bir hemşire.Ben barıştan yanayım bu yüzden senin iyileşmene yardım ettim ama burada daha fazla kalman senin iyiligine olmayacaktır."dedi.Ellerimdeki bağları çözdü.Son olarak "Gitmelisin" dedi.Ben ne yapacagımı bilmiyordum."Tamam gidecegim ama nasıl_?_Şuan nerdeyim,kimim hiç bir şey bilmiyorum.Lütfen bana yardım edin."dedim dogrulurken.Doktor elini çenesine götürdü ve "Burası küçük bir köydür.Hayat erken biter.Hava karardıgında ki yakında kararacak sokaklar bomboş olur.Bu köyün bir özelligi ise sana sıgınak olabilecek karanlık ormana çok yakın olmasıdır.Birazdan yola çıkarsın" dedi.Masadaki su matarasını bana verdi "Bu senin kuklan olabilir "dedi.Kuklanın ne oldugunu bilmiyordum ama kelime anlamı geregi ona hükmedebilecegimi düşündüm.

Doktor odadan cıkmıstı ve bir süre sonra elinde erzak pakedi ile geldi.Hava kararmıstı ve artık yola çıkabilirdim."Dikkatli ol"dedi ben giderken.Köyden orman gözüküyordu.Hızlıca ormana dogru yol aldım.Ormanda Bir dere veya gölet olmalıydı.Orada kuklamla iletişime daha rahat geçebilirdim.

Ormana girdikte sonra paketten yiyecekler yiyerek ilerledim.Karşıma bir dere ve ilerisinde bir şelale cıkmıştı.Şelalenin başında oturmak istedim ve o tarafa dogru ilerledim.Şelaleye vardıgımda küçük berrak bir göletle karşılastım.İçinde bir kız vardı.Çok güzel bir vucudu vardı ama aglıyordu.Böylesine bir güzelligi kim neden üzmüş olabilirdi.Bunları dusunurken beni görmesinden korktum ve geri çekildim.

Ellerim yerde kendi kendimi geri geriye çekerken kız bana dogru bakmıştı bakmıştı.Beynimde bir kaç resim daha belirdi...Kızdan gözlerini alamıyordu.Geçmişinden biri oldugu kesindi ama kimdi bu kız.Bir süre sonra aklındaki düşüncelerden arınıp şimdki zamana geldi.Kız gölde yıkanıyordu ve kendiside bir röntgenci edasıyla yukarıdan bakıyordu.Hızlı bir şekilde tekrar geriledi kızın görüş mesafesinden çıktı ve bir yere oturdu.Ne yapacagını bilmiyordu;yanına gitmelimiydi yoksa uzaklaşmalımıydı..Aklında ki sorulara birde bunlar eklenmişti.

Hiçbirşey diyemiyordum.Gözlerim büyümüştü.Sanki çıplak bir heykel gibi sadece duruyordum.Sadece onu izliyordum.O da bir süre duraksadı ve sonra benden korkmuş gibi gerileyerek kaçtı.Bir ağacın arkasına saklanmıştı.Ben ise sadece orada durabiliyordum.Bu durumdaki hangi insan başka birşey yapabilirdi ki?Ona "Sen aslında yaşamıyorsun" yada "Bu gerçekten senmisin?" mi diyecektim.Rüzgar çok sert esiyordu.Saçlarım sakince dalgalanıyordu.Her nedense hareket edemiyordum.Sanki sinirlerim kitlenmiş gibiydi.Ellerimi sıkmıştım ve hiç hareket etmiyordum.Sadece rüzgarda saçlarım hareket ediyordu.Gözlerim donuktu ve yavaşça bir damla yaş donuk gözlerimden döküldü.Gözyaşım sıcacıktı ve rüzgardan donan bedenimi ısıtıyordu.Ne diyeceğimi bilemiyordum.Güneş batmak üzereydi.Tüm gökyüzünü muhteşem bir kızıllık kaplamıştı.Gölün üstüne güneşin o tatlı kızıllığı yansıyordu.Benim vücudumun sudaki gölgesi sakindi ve dalgalanıyordu.

Oldugum yerde ne yapmam gerektigini düşünüyordum.İçimdeki ses gitmemi söylüyordu ama bilemiyordum.Tekrar bakmayı yada yanına gitmeyi düşündüm ama kız çıplaktı.Batan güneş altında bir su perisini andırıyordu.Budurum ben, hem çekiyor hem de vazgeçiriyordu.Ne yapmalıydım.Gidersem geçmişimden bir parçayıda kaybedecektim.En sonunda kafamı şelalenin kayalıklarından yavaşca uzatırken buldum kendimi ve sesleniyordum"oi oi,Giyinmiş olsan iyi olur!!"Baktıgımda kız aynen oldugu gibi duruyordu benimse burnum kanıyordu xD

Ben hala duruyordum.Onun ordan oraya kaçmaya çalışmasını izliyordum.Sonunda bir kayalığın arkasında durarak bana baktı.Burnu kanıyordu.İçimden gülesim gelmişti.Bunu daha önce de yapmıştı.Çok gülesim gelmişti.Bunun olma sebebini biliyordum.Sonunda elimi hafifçe kaldırarak saçlarımı düzelttim ve yavaş adımlarla sudan çıktım.Üstümü giyiniyordum.Üstümü giyindikten sonra pelerinimi giydim ve başımı pelerinimle örttüm.X Burner'ı taktım ve yavaşça onun yanına gittim.Ona pelerinimden çıkardığım bir peçeteyi uzattım.Bunu neden yaptığımı bilmiyordum.Belki eskisi gibi bir içgüdüyle hareket etmiştim.Eskidende aynı evde yaşardık ve ona ben bakardım.Gözümde X Burner olsada ona aslına çok sevecen bakıyordum.X Burner bile konuşuyordu.O ince kadın sesiyle "Bu Colonello değil mi?Onun reiatsusu aynı Colonello!" dedi.X Burner bile şaşırıyordu ki benim şaşırmamam elde değildi.Ona sevecen ve ince bir sesle "Merhaba" diyebildim

Kız sudan çıkıp üstünü giyindi.Bir müddet sonra yanıma geldi.Gözlügü "Bu Colonello değil mi?Onun reiatsusu aynı Colonello!" dedi ve kız şaşırmış bir şekilde sevecen bir ses tonuyla bana "Meraba demişti.Benimse içimden bir ses,bu iki sesi hatırladıgımı söylüyordu.Ben sadece kıza bakıyordum.Onu tanımıyordum...hatırlayamıyordum yada.Hafızamı zorluyordum ama nafile.En iyisi karşılık vermekti."Uhm... Meraba... şeeyy beni tanıyor musun"

out: aslında o benim de çaktırmıyorum

"Senin adın Colonello...değil mi?" dedi güzel kız.Ben ise hiç bir şey hatırlamıyordum.Bu söz beni tanıyor olabilme ihtimalinin çok yüksek olduğunu düşündürdü bana.Kafam çok karışıktı.Öylece karşısında duruyordum ve kıza bakıyordum.Kızda sezemedigim bir şey vardı."Colonello" olabilirmiydim bilmiyorum ama belki bu kız benim hatırlama yardım edebilirdi."Bilmiyorum...Yani hatırlamıyorum.Gerçekten...Gerçekten kim oldugumu dahi bilmiyorum..."dedim bu arada br 2 adımda gerilemiştim ve etrafa bakmaya başlamıstım.Belki hatırlayacagim bir şey bulabilirim diye.Ne de olsa burada beni tanıyan biri vardı.Ya "Colonello" değilsem ne olacaktı...Beni bırakıp gidermiydi acaba diye düşündüm.Bunu istemiyordum.

"Elbette sana yardım ederim" dedi kız.Koluma girdi.Yavaş yavaş yürümeye başladık.Daha kim oldugunu bilmiyordum ama O'na karşı içimde garip bir his vardı,güzel bir histi bu.Benden kopmasını hiç istemiyordum.Yürürken ona bakıyordum.Bir süre sonra yola hiç bakmamaya başladım.O beni bir yerlere götürüyordu ve ben ona bakıp geçmişimi hatırlamaya çalışıyordum.Bir an duraksadım.O'na dogru döndüm.Ellerim onun omuzlarındaydı şimdiyse ve sordum "Kimim ben,Sen kimsin,Colonello kim,Beni yanıyor musun,Nereye gidiyoruz_?_"tüm bu sorulara cevap bulmalıydım yoksa kafayı yiyecektim..

"Kimim ben,Sen kimsin,Colonello kim,Beni yanıyor musun,Nereye gidiyoruz_?_"
Bu sorulardans sonra benimde kafam karışmıştı.Hepsine sırayla cevap veriyordum.
"Senin adın Colonello...Ben ise Lal Mirch.Colonello sensin.Seni sandığından daha iyi tanıyorum.Ve son olarak benim evime gidiyoruz.Ancak istemiyorsan buradada kalabiliriz Colonello-Dono"dedim.Dono dedim çünkü ikimizde birer askerdik ve ona böyle hitap etmeyi uygun buluyordum.Ona her zaman "Kun" diye hitap etmeyi istemiştim ancak kendimde bu cesareti hiçbir zaman bulamamıştım.Şimdi bana çok yakındı.O buradaydı.Ölmemişti.Ben ise şoku biraz atlatmış gibiydim.Şimdi herşeyi kafamda kurgulamıştım.Onu birileri bulmuş olmalıydı ve bu sayede hayatta kalmıştı.Ben bile o savaşta yara almıştım ve bu yarayı yüzümde taşıyordum.Ancak ona o kadar iyi bakmış olmalıydılar ki hiçbir yarası yok gibiydi.Ancak yüzümdeki yaranında çok uzun süre kalmayacağını biliyordum.Bir sonraki yemeğimde düzeleceğine emindim

"Senin adın Colonello...Ben ise Lal Mirch.Colonello sensin.Seni sandığından daha iyi tanıyorum.Ve son olarak benim evime gidiyoruz.Ancak istemiyorsan buradada kalabiliriz Colonello-Dono" diyerek cevap verdi kız.Artık onun adının Lal mirch oldugunu benimde Colonello oldugunu biliyordum.Kızın sözlerinde hiç yalan sezmemiştim.Bana neden Dono dedigini bilmiyordum da.Yürümeye devam ettik.Ormandan çıktık.İlerledik ilerledik...Neredeyse hiç konuşmadık gittigimiz yol boyunca.İçimde anlam veremedigim bir mutluluk vardı.Onun yanında olmak bana huzur veriyor gibiydi.
Uzun bir yürüyüşten sonra bir kapının önündeydik...